Wedstrijdverslag RKEDO VR2 – LSVV VR1
Geplaatst op woensdag, 14 december 2016 |Als grote voetbalclubs een belangrijke wedstrijd moeten spelen gaan ze vaak in trainingskamp. Dagenlang de focus op voetbal en alcohol hoort er dan even niet bij. Dus wat deden de dames van LSVV? Die vierde nog even Sinterklaas, ontzettend gezellig en ik kan niet zeggen dat het dit geheel alcoholvrij gebeurde. Om twee uur gingen bij ondergetekende de luikjes dicht. Een kort nachtje dus want om 10:00 mochten we al weer verzamelen bij LSVV voor de lastige uitwedstrijd tegen RKEDO. Een blik op de ranglijst leerde dat we niet voor elkaar onder zouden doen. bijna gelijk in punten al had RKEDO een beter doelsaldo.
Maar wij hebben onze laatste 8 wedstrijden op rij gewonnen dus kom maar op! Enigszins vervreemd ging ik met de dames op pad. Mijn telefoon met daarin de opstelling had ik thuis laten liggen en ik moest dus nog op het allerlaatste moment een opstelling maken.
De voorbereiding was dus niet optimaal en het leek wel alsof dit te zien was in het spel van de dames. Het eerste kwartier was absoluut niet van het niveau van de afgelopen weken. Gelukkig deed RKEDO hier niet zo veel mee en konden we tegen de verhoudingen in op voorsprong komen. Een perfecte afgemeten schot van Lisette in de uiterste hoek was genoeg om de keepster te verschalken. 0-1! Maar lang konden we niet van deze voorsprong genieten. De dames van RKEDO begonnen steeds meer de overhand te krijgen en prikte niet veel later de 1-1 binnen. Dat ik over het algemeen niet te spreken ben over de scheidsrechts die we hebben is denk ik wel bekend ( Gerard is natuurlijk de uitzondering hier op) maar deze man was weer een geval apart. Elke aanval van ons werd steevast afgevlagd door de dame met de vlag en het stuk onbenul ging daar iedere keer in mee. Prachtige aanvallen werden dus al in de kiem gesmoord. Ok prima, videotechnologie is nog niet ingevoerd in de voetballerij en ik verwacht dat, mocht het ooit komen, het dan wel even duurt voordat deze techniek op een achterafveldje in Avenhorn wordt ingevoerd. Dus dit soort dingen accepteer je dan maar. Maar toen hij commentaar begon te leveren op onze dames met de vlag werd ik wel een beetje pissig. Want het klopte gewoon als ze vlagde. Maar niet dus volgens deze klaphark. U begrijpt misschien wel ik zat me behoorlijk op te vreten daar langs de kant. Het spel van de meiden kon en moest beter en als klap op de vuurpijl was daar het stuk verdriet die zich scheidsrechter noemt. Maar een ding veranderde gelukkig wel snel, het spel van de dames werd beter en beter en Yentl kreeg twee levensgrote kansen op haar eerste treffer van de dag. Een schot dat uiteen spatte op de lat en een bijna niet te missen kans ging net voor langs. Ondanks het verbeterde spel konden we nog geen verschil maken op het scorebord en toen de kneus met fluit blies voor de rust spoedde we ons richting de kleedkamer.
De meiden waren het over eens, willen we die negende overwinning pakken dan moet het beter. Gewoon weer terug naar de basis: de bal rond tikken, rust in het spel brengen en zorgen dat je het veld breed houdt. Wij moeten het tempo dicteren niet zij. De thee werd naar binnen geklokt en we konden weer.
Lara had inmiddels de vlag overgenomen van Romy maar ook die vlagde niet naar de zin van de scheidsrechter. Binnen no-time had ze een uitbrander te pakken van het eenmans fluitconcert. Ik zag hem vanaf de overkant druk wijzen en het leek erop dat ze bij een volgende keer van het veld moest. Dat ging dus even niet gebeuren. Als de meiden een iemand kunnen missen langs het veld is het mijn persoon wel, ik heb alle dames nodig om die overwinning uit het vuur te slepen. Dus was ik de laatste 30 minuten zowel grensrechter als coach.
Een coach hadden de dames op dat moment ook even niet nodig want dames gingen even gas geven. Het begon eigenlijk allemaal met het verstappen van Angelique. Gelukkig ging het snel weer maar niet veel later was die andere dame voorin aan de beurt. Yentl kreeg een behoorlijke trap op haar enkel, uiteraard geen vrije trap gekregen van de blinde slavink. Joyce was de eerste die het gaspedaal tot de bodem intrapte. Een strakke voorzet werd door mevrouw vlak voor de keepster nog even van richting veranderd, 1-2. Niet veel later, een diepe bal ( was dit geen buitenspel) en Joyce geloofde daar nog wel in de keepster van RKEDO niet en bleef doodleuk staan. Joyce kon nog aannemen, de bal nog een tikje meegeven, koffie halen voor hele selectie en zelfs dan had ze nog tijd over om de bal de rechterhoek in te schuiven. dit allemaal terwijl de keepster haar geen strobreedte in de weg lag. 1-3! De dames wisten een situatie waar RKEDO meer aanspraak leek te maken op een treffer om te buigen in een ruime voorsprong. Was dit alles? Nee er was nog een toetje en wat voor toetje. Een toetje die eigenlijk maar 1 persoon kan maken. De inmiddels wereldberoemde was-het-nou-een-pass-of-schot van Daphne. Al was het nu wel duidelijk, het was een schot. Afstand? Meter over 35. Eindbestemming? Kruising! Onhoudbaar voor de keeper? Jazeker! Stand? 1-4!
De wedstrijd was in de tas! De drie punten gingen wederom mee naar Langedijk. En het doel was bereikt, alle wedstrijden winnen tot de winterstop. Ok RKEDO mocht nog wat terug doen en zo werd de eindstand 2-4 maar dat is voor de statistieken.
9 wedstrijden op rij ongeslagen, en dan ben je als coach best wel trots. Elke zondag zie ik 15 meiden die steeds beter en beter gaan voetballen. Keepsters? Bijna niet te verschalken, Verdediging? staat als een huis van gewapend beton. De dames op het middenveld? de motor van dit team, trekken, sleuren, rennen, vliegen hier worden de passes voor de goals gemaakt en de dames in de verdediging ondersteund als het daar even te veel wordt. Aanvalsters? Zij mogen al deze harde arbeid afronden met een doelpunt, al 26 stuks. Het spel was niet altijd even mooi maar lelijk winnen is eigenlijk het mooist. Gewoon op karakter en keihard werken de overwinning opeisen. En zo hebben deze dames een team gevormd dat heel moeilijk te verslaan is. Vooraf dacht ik nog dat clubs als Vios-W en Zeevogels een maatje te groot voor ons zijn maar op dit moment ben ik daar niet meer zo zeker van. In deze vorm kunnen deze dames alles en iedereen aan.Met vriendelijke groet,
Maar wij hebben onze laatste 8 wedstrijden op rij gewonnen dus kom maar op! Enigszins vervreemd ging ik met de dames op pad. Mijn telefoon met daarin de opstelling had ik thuis laten liggen en ik moest dus nog op het allerlaatste moment een opstelling maken.
De voorbereiding was dus niet optimaal en het leek wel alsof dit te zien was in het spel van de dames. Het eerste kwartier was absoluut niet van het niveau van de afgelopen weken. Gelukkig deed RKEDO hier niet zo veel mee en konden we tegen de verhoudingen in op voorsprong komen. Een perfecte afgemeten schot van Lisette in de uiterste hoek was genoeg om de keepster te verschalken. 0-1! Maar lang konden we niet van deze voorsprong genieten. De dames van RKEDO begonnen steeds meer de overhand te krijgen en prikte niet veel later de 1-1 binnen. Dat ik over het algemeen niet te spreken ben over de scheidsrechts die we hebben is denk ik wel bekend ( Gerard is natuurlijk de uitzondering hier op) maar deze man was weer een geval apart. Elke aanval van ons werd steevast afgevlagd door de dame met de vlag en het stuk onbenul ging daar iedere keer in mee. Prachtige aanvallen werden dus al in de kiem gesmoord. Ok prima, videotechnologie is nog niet ingevoerd in de voetballerij en ik verwacht dat, mocht het ooit komen, het dan wel even duurt voordat deze techniek op een achterafveldje in Avenhorn wordt ingevoerd. Dus dit soort dingen accepteer je dan maar. Maar toen hij commentaar begon te leveren op onze dames met de vlag werd ik wel een beetje pissig. Want het klopte gewoon als ze vlagde. Maar niet dus volgens deze klaphark. U begrijpt misschien wel ik zat me behoorlijk op te vreten daar langs de kant. Het spel van de meiden kon en moest beter en als klap op de vuurpijl was daar het stuk verdriet die zich scheidsrechter noemt. Maar een ding veranderde gelukkig wel snel, het spel van de dames werd beter en beter en Yentl kreeg twee levensgrote kansen op haar eerste treffer van de dag. Een schot dat uiteen spatte op de lat en een bijna niet te missen kans ging net voor langs. Ondanks het verbeterde spel konden we nog geen verschil maken op het scorebord en toen de kneus met fluit blies voor de rust spoedde we ons richting de kleedkamer.
De meiden waren het over eens, willen we die negende overwinning pakken dan moet het beter. Gewoon weer terug naar de basis: de bal rond tikken, rust in het spel brengen en zorgen dat je het veld breed houdt. Wij moeten het tempo dicteren niet zij. De thee werd naar binnen geklokt en we konden weer.
Lara had inmiddels de vlag overgenomen van Romy maar ook die vlagde niet naar de zin van de scheidsrechter. Binnen no-time had ze een uitbrander te pakken van het eenmans fluitconcert. Ik zag hem vanaf de overkant druk wijzen en het leek erop dat ze bij een volgende keer van het veld moest. Dat ging dus even niet gebeuren. Als de meiden een iemand kunnen missen langs het veld is het mijn persoon wel, ik heb alle dames nodig om die overwinning uit het vuur te slepen. Dus was ik de laatste 30 minuten zowel grensrechter als coach.
Een coach hadden de dames op dat moment ook even niet nodig want dames gingen even gas geven. Het begon eigenlijk allemaal met het verstappen van Angelique. Gelukkig ging het snel weer maar niet veel later was die andere dame voorin aan de beurt. Yentl kreeg een behoorlijke trap op haar enkel, uiteraard geen vrije trap gekregen van de blinde slavink. Joyce was de eerste die het gaspedaal tot de bodem intrapte. Een strakke voorzet werd door mevrouw vlak voor de keepster nog even van richting veranderd, 1-2. Niet veel later, een diepe bal ( was dit geen buitenspel) en Joyce geloofde daar nog wel in de keepster van RKEDO niet en bleef doodleuk staan. Joyce kon nog aannemen, de bal nog een tikje meegeven, koffie halen voor hele selectie en zelfs dan had ze nog tijd over om de bal de rechterhoek in te schuiven. dit allemaal terwijl de keepster haar geen strobreedte in de weg lag. 1-3! De dames wisten een situatie waar RKEDO meer aanspraak leek te maken op een treffer om te buigen in een ruime voorsprong. Was dit alles? Nee er was nog een toetje en wat voor toetje. Een toetje die eigenlijk maar 1 persoon kan maken. De inmiddels wereldberoemde was-het-nou-een-pass-of-schot van Daphne. Al was het nu wel duidelijk, het was een schot. Afstand? Meter over 35. Eindbestemming? Kruising! Onhoudbaar voor de keeper? Jazeker! Stand? 1-4!
De wedstrijd was in de tas! De drie punten gingen wederom mee naar Langedijk. En het doel was bereikt, alle wedstrijden winnen tot de winterstop. Ok RKEDO mocht nog wat terug doen en zo werd de eindstand 2-4 maar dat is voor de statistieken.
9 wedstrijden op rij ongeslagen, en dan ben je als coach best wel trots. Elke zondag zie ik 15 meiden die steeds beter en beter gaan voetballen. Keepsters? Bijna niet te verschalken, Verdediging? staat als een huis van gewapend beton. De dames op het middenveld? de motor van dit team, trekken, sleuren, rennen, vliegen hier worden de passes voor de goals gemaakt en de dames in de verdediging ondersteund als het daar even te veel wordt. Aanvalsters? Zij mogen al deze harde arbeid afronden met een doelpunt, al 26 stuks. Het spel was niet altijd even mooi maar lelijk winnen is eigenlijk het mooist. Gewoon op karakter en keihard werken de overwinning opeisen. En zo hebben deze dames een team gevormd dat heel moeilijk te verslaan is. Vooraf dacht ik nog dat clubs als Vios-W en Zeevogels een maatje te groot voor ons zijn maar op dit moment ben ik daar niet meer zo zeker van. In deze vorm kunnen deze dames alles en iedereen aan.Met vriendelijke groet,
Remco van Kessel