Wedstrijdverslag LSVV VR1 – De Rijp VR1
Geplaatst op woensdag, 7 december 2016 |Ik opende voor de 6e keer mijn telefoon toen ik zondagochtend haastig mijn ontbijt naar binnen werkten. Keer op keer paste ik mijn opstelling aan en keer op keer was ik niet tevreden. Maar de wijzers op de klok waren al voorbij 11:15 gekropen. Tijd om je auto te krabben en gas te geven richting Langedijk. Want daar stond wederom een krakertje op het programma: LSVV VR1 tegen de Rijp VR2. Beide ploegen zijn bovenin de ranglijst terug te vinden en het verschil tussen de twee bedraagt slechts 1 punt. Maar de Rijp heeft een beangstigend doelsaldo: 37 voor en slechts 14 tegen. En LSVV dan? Hoewel we al 7 keer op rij als winnaars van het veld zijn gestapt hebben we nog steeds een negatief doelsaldo: 14 voor en 16 tegen. De cijfers spreken dus in het voordeel van de Rijp maar gelukkig worden voetbalwedstrijden niet beslist met cijfers maar met voetballen op het veld. Een behoorlijk koud veld. Want de thermometer kwam maar nauwelijks voorbij het vriespunt.
Nadat de meiden zich een beetje hadden opgewarmd en de opstelling was doorgenomen blies Gerard wederom voor het begin van de wedstrijd. En wat een wedstrijd zou dit worden. deze wedstrijd zou alles hebben, Hitchcock had het niet mooier kunnen verzinnen. Het begin was sterk van LSVV kant, kansjes waren er al snel maar echt gevaarlijk werd het nog niet. De Rijp was dan wel erg sterk op het middenveld maar zodra ze bij onze verdediging kwamen smoorden de aanvallen. En dat kwam volledig op de conto van onze verdediging. Met name Kirsten Schreuder had haar tegenstander volledig in de zak. Eigenlijk had ik Kirsten Merk op die positie gepland maar mevrouw Merk heeft soms wel eens wat moeite met het concept wekker en was daarom rijkelijk te laat voor de wedstrijd.
Zoals gezegd het middenveld was in handen van de Rijp en wat ik ook probeerde het lukt me maar niet om de overhand te krijgen. Dan maar op een andere manier. Ik gokte met Mariska in de spits en de te -laat-komer Kirsten in de verdediging. Het overwicht op het middenveld had ik nog te pakken maar door het werkvoetbal van Mariska kwamen we steeds meer in balbezit in de aanval en begon het aantal kansen gestaag te groeien. Tot doelpunten leidde dit echter nog niet. Gelukkig was het aan de andere kant van het veld ook oorverdovend stil. Van een ploeg die er al 37 in heeft liggen had ik wel wat meer kansen gehad. Een keer waren ze gevaarlijk maar Joyce had de bal meteen klemvast. Mijn hartslag ging al meteen naar 200+ maar later noemde Ronald dit een prima inschietballetje, raar volk die keepers…
En zo golfde de wedstrijd op en neer en vond Gerard het na 45 minuten tijd voor de rust. In de kleedkamer trof ik hetzelfde beeld aan als vorige week, 15 vermoeide koppies, want het was wederom een wedstrijd waar 100 % strijd nodig was. Ik vertelde de dames dat deze wedstrijd op details beslist zal gaan worden, wie gaat er het beste met zijn kansen om. En we zullen nog een keer 45 minuten vol door moeten trekken, tot het gaatje, snot voor de ogen. Net zoals vorige week. Toen stonden we ook gelijk met de rust. En ik was van mening dat we deze wedstrijd wederom konden winnen al zal het verschil niet heel groot worden, 1-0 ofzo.
De tweede helft begon waar de eerste was geëindigd: twee teams die aan elkaar gewaagd waren en niets voor elkaar onder deden. Ik begon steeds meer te ijsberen en de vloeken. Ik had het niet meer want naar mate de minuten aftikte nam de spanning toe. De dames werden steeds gevaarlijker, Mariska kon een paar keer gevaarlijk aanleggen en opeens zag ik een kleine dame in volle vaart naar het doel sprinten, 1, 2 verdedigers werden er gepasseerd helaas was het schot niet hard en scherp genoeg voor een doelpunt maar de toon werd wel langzaam gezet. Maar wie was die kleine dame nou? Dat was Kirsten Merk, de uitgeslapen vrouw die ik als voorstopper had opgesteld!
Crick die de schone taak van het vlaggen op zich had genomen en ik trokken het inmiddels niet meer. De spanning was om te snijden. Angelique deed hier nog een schepje bovenop. De dame die bovenaan de topscorerslijst staat grossiert dit seizoen met beauty’s van doelpunten. En ook deze mag ingelijst worden met een gouden griffel. Een kanonskogel verliet haar rechterschoen en stopte pas totdat hij in de verre kruising uiteen spatte in de netten. 1-0! Meteen keek ik op klok, hoe lang nog? 30 minuten??!?! Dat word een heel spannend half uur, en vooral een heel lang half uur. Maar voor sommige dames was de voorsprong nog niet genoeg. In een diepe bal richting het doel van de Rijp geloofde Rianne nog wel, in volle galop spoot ze richting de keeper. Die kon maar ter nauwer nood voorkomen dat de Rianne de tweede van de dag zou maken maar de dames kwamen ongelukkig met elkaar in botsing en Rianne bleef achter met een hele pijnlijke enkel. Zo pijnlijk zelfs dat mijn ijskoude wondersponsje geen uitkomst bood. Er zat niks anders op dan mevrouw naar de kleedkamer te dragen en een ijszak op te halen in de kantine. Zo ontzettend jammer! Want ze speelde als een beest vandaag. Nadat ik Rianne goed en wel achter kon laten in de kleedkamer rende ik weer terug naar het veld. Hoeveel staat het? Nog steeds 1-0? Ja? Gelukkig! Ik nam mijn plek weer in voor de dug-out en dacht nog hoe verdomd lullig dit was voor Rianne toen ik naar de volgende sprint richting het doel van de Rijp keek. Noelle de partner in crime van Rianne voorin was in volle vaart op weg naar het doel totdat ze zich lelijk verstapte, ook hier leek het om een enkel te gaan die dubbel was gegaan en ik en mijn wondersponsje mochten wederom een sprintje trekken. De schade was net zo groot als bij Rianne dus 5 minuten nadat ik Rianne naar binnen bracht mocht ik ook Noelle naar binnen brengen. In de kantine keken ze me raar aan toen ik wederom naar een ijszak vroeg. Ik vroeg ze er nog een paar klaar te leggen want in dit tempo heb ik er straks misschien nog meer nodig. Nadat ik Noelle bij Rianne achterliet sprintte ik wederom met dezelfde vragen in mijn hoofd naar het veld: was is de stand, staan we nog voor? Gelukkig we staan nog voor. Inmiddels hadden de dames op de bank voor mij gewisseld en braken de laatste minuten aan. Dit waren eigenlijk de lelijkste van de dag. Elke bal schoten we uit en elke uittrap werd tergend langzaam genomen. Allemaal om tijd te winnen. Netjes? Nee niet echt maar in de oorlog is alles geoorloofd en voetbal is oorlog dus dan mag het. Ik heb Gerard al best vaak horen fluiten voor het einde van de wedstrijd maar dit was wel de mooiste! We hebben het gewoon geflikt de ploeg die haar eerste wedstrijden met 3-0, 4-0 en 6-1 verloor heeft nu gewoon 8 wedstrijden op rij gewonnen. Laatste nederlaag? 25 september 2016! Tijd om dit te vieren was er niet ondergetekende had een afspraak met een goed heiligman en moest meteen weg na de wedstrijd. Dus dames via deze weg: want ben ik ongelooflijk trots op deze unieke prestatie. Komende zondag nog een keer, nog een keer tot het gaatje nog een keer alles geven, nog een keer het snot voor de ogen rennen, nog een keer met de tong op de enkels, nog een keer winnen…..
Nadat de meiden zich een beetje hadden opgewarmd en de opstelling was doorgenomen blies Gerard wederom voor het begin van de wedstrijd. En wat een wedstrijd zou dit worden. deze wedstrijd zou alles hebben, Hitchcock had het niet mooier kunnen verzinnen. Het begin was sterk van LSVV kant, kansjes waren er al snel maar echt gevaarlijk werd het nog niet. De Rijp was dan wel erg sterk op het middenveld maar zodra ze bij onze verdediging kwamen smoorden de aanvallen. En dat kwam volledig op de conto van onze verdediging. Met name Kirsten Schreuder had haar tegenstander volledig in de zak. Eigenlijk had ik Kirsten Merk op die positie gepland maar mevrouw Merk heeft soms wel eens wat moeite met het concept wekker en was daarom rijkelijk te laat voor de wedstrijd.
Zoals gezegd het middenveld was in handen van de Rijp en wat ik ook probeerde het lukt me maar niet om de overhand te krijgen. Dan maar op een andere manier. Ik gokte met Mariska in de spits en de te -laat-komer Kirsten in de verdediging. Het overwicht op het middenveld had ik nog te pakken maar door het werkvoetbal van Mariska kwamen we steeds meer in balbezit in de aanval en begon het aantal kansen gestaag te groeien. Tot doelpunten leidde dit echter nog niet. Gelukkig was het aan de andere kant van het veld ook oorverdovend stil. Van een ploeg die er al 37 in heeft liggen had ik wel wat meer kansen gehad. Een keer waren ze gevaarlijk maar Joyce had de bal meteen klemvast. Mijn hartslag ging al meteen naar 200+ maar later noemde Ronald dit een prima inschietballetje, raar volk die keepers…
En zo golfde de wedstrijd op en neer en vond Gerard het na 45 minuten tijd voor de rust. In de kleedkamer trof ik hetzelfde beeld aan als vorige week, 15 vermoeide koppies, want het was wederom een wedstrijd waar 100 % strijd nodig was. Ik vertelde de dames dat deze wedstrijd op details beslist zal gaan worden, wie gaat er het beste met zijn kansen om. En we zullen nog een keer 45 minuten vol door moeten trekken, tot het gaatje, snot voor de ogen. Net zoals vorige week. Toen stonden we ook gelijk met de rust. En ik was van mening dat we deze wedstrijd wederom konden winnen al zal het verschil niet heel groot worden, 1-0 ofzo.
De tweede helft begon waar de eerste was geëindigd: twee teams die aan elkaar gewaagd waren en niets voor elkaar onder deden. Ik begon steeds meer te ijsberen en de vloeken. Ik had het niet meer want naar mate de minuten aftikte nam de spanning toe. De dames werden steeds gevaarlijker, Mariska kon een paar keer gevaarlijk aanleggen en opeens zag ik een kleine dame in volle vaart naar het doel sprinten, 1, 2 verdedigers werden er gepasseerd helaas was het schot niet hard en scherp genoeg voor een doelpunt maar de toon werd wel langzaam gezet. Maar wie was die kleine dame nou? Dat was Kirsten Merk, de uitgeslapen vrouw die ik als voorstopper had opgesteld!
Crick die de schone taak van het vlaggen op zich had genomen en ik trokken het inmiddels niet meer. De spanning was om te snijden. Angelique deed hier nog een schepje bovenop. De dame die bovenaan de topscorerslijst staat grossiert dit seizoen met beauty’s van doelpunten. En ook deze mag ingelijst worden met een gouden griffel. Een kanonskogel verliet haar rechterschoen en stopte pas totdat hij in de verre kruising uiteen spatte in de netten. 1-0! Meteen keek ik op klok, hoe lang nog? 30 minuten??!?! Dat word een heel spannend half uur, en vooral een heel lang half uur. Maar voor sommige dames was de voorsprong nog niet genoeg. In een diepe bal richting het doel van de Rijp geloofde Rianne nog wel, in volle galop spoot ze richting de keeper. Die kon maar ter nauwer nood voorkomen dat de Rianne de tweede van de dag zou maken maar de dames kwamen ongelukkig met elkaar in botsing en Rianne bleef achter met een hele pijnlijke enkel. Zo pijnlijk zelfs dat mijn ijskoude wondersponsje geen uitkomst bood. Er zat niks anders op dan mevrouw naar de kleedkamer te dragen en een ijszak op te halen in de kantine. Zo ontzettend jammer! Want ze speelde als een beest vandaag. Nadat ik Rianne goed en wel achter kon laten in de kleedkamer rende ik weer terug naar het veld. Hoeveel staat het? Nog steeds 1-0? Ja? Gelukkig! Ik nam mijn plek weer in voor de dug-out en dacht nog hoe verdomd lullig dit was voor Rianne toen ik naar de volgende sprint richting het doel van de Rijp keek. Noelle de partner in crime van Rianne voorin was in volle vaart op weg naar het doel totdat ze zich lelijk verstapte, ook hier leek het om een enkel te gaan die dubbel was gegaan en ik en mijn wondersponsje mochten wederom een sprintje trekken. De schade was net zo groot als bij Rianne dus 5 minuten nadat ik Rianne naar binnen bracht mocht ik ook Noelle naar binnen brengen. In de kantine keken ze me raar aan toen ik wederom naar een ijszak vroeg. Ik vroeg ze er nog een paar klaar te leggen want in dit tempo heb ik er straks misschien nog meer nodig. Nadat ik Noelle bij Rianne achterliet sprintte ik wederom met dezelfde vragen in mijn hoofd naar het veld: was is de stand, staan we nog voor? Gelukkig we staan nog voor. Inmiddels hadden de dames op de bank voor mij gewisseld en braken de laatste minuten aan. Dit waren eigenlijk de lelijkste van de dag. Elke bal schoten we uit en elke uittrap werd tergend langzaam genomen. Allemaal om tijd te winnen. Netjes? Nee niet echt maar in de oorlog is alles geoorloofd en voetbal is oorlog dus dan mag het. Ik heb Gerard al best vaak horen fluiten voor het einde van de wedstrijd maar dit was wel de mooiste! We hebben het gewoon geflikt de ploeg die haar eerste wedstrijden met 3-0, 4-0 en 6-1 verloor heeft nu gewoon 8 wedstrijden op rij gewonnen. Laatste nederlaag? 25 september 2016! Tijd om dit te vieren was er niet ondergetekende had een afspraak met een goed heiligman en moest meteen weg na de wedstrijd. Dus dames via deze weg: want ben ik ongelooflijk trots op deze unieke prestatie. Komende zondag nog een keer, nog een keer tot het gaatje nog een keer alles geven, nog een keer het snot voor de ogen rennen, nog een keer met de tong op de enkels, nog een keer winnen…..
Met vriendelijke groet,
Remco van Kessel