Wedstrijdverslag HSV VR2 – LSVV VR1
Geplaatst op dinsdag, 25 oktober 2016 |De wekker kon wederom worden aangezet want ook deze week mochten we om 10:00 present zijn op het veld van HSV. Waar het vorige week nog voor de competitie was, speelden we nu een bekerwedstrijd.
Met wederom de nodige personele wijzigingen konden we weer richting Heiloo rijden. Uiteraard was iedereen erg positief gestemd, we hadden namelijk deze tegenstander vorige week nog met 0-2 verslagen.
Dat de ene wedstrijd niet de andere is werd vandaag wel heel goed duidelijk. Ok we waren wederom een stuk sterker dan de tegenstander maar het was wel HSV die de eerste treffer aantekenden. Een droog schot in de verre hoek was Marisa te machtig. Maar gelukkig konden de dames van LSVV meteen een tegenstoot plaatsen. Ik stond nog na te pruttelen van mijn gevloek of Yentl legde de gelijkmaker erin: 1-1. En niet heel veel later kreeg LSVV een uitgelezen mogelijkheid op een voorsprong. De scheidsrechter, die al niet echt op onze hand was, legde de bal namelijk op een meter of 25 van het doel af. Yentl vond dat wel een mooie afstand om het eens te proberen. En dat deze jongedame ook de kunst van het vrije trappen nemen kent bewees ze met een onhoudbaar schot in de kruising, 1-2. Iedereen dolblij natuurlijk, en Yentl? Die liep weg als een postbode die net de post heeft bezorgd, stoïcijns liep ze terug naar haar eigen helft. Ik kreeg een beetje het idee dat ze zo’n aftrap maar een vervelende onderbreking vind, ze kan dan namelijk even niet scoren.
En dan wil ik u, als lezer, even op z’n Mart Smeets meenemen naar vrijdag 13 juni 2014, plaats van handeling: Salvador Brazilië. Zegt u dat wat? U zat dan, tenminste dat neem ik aan, thuis in Nederland aan de buis gekluisterd toen Daley Blind DE pass gaf op Robin van Persie. Robin van Persie rondde die pass af zoals alleen Robin van Persie dat kan, met een fabelachtige snoekduik. Deze weergaloze goal stond al een tijd op het netvlies van Joyce en toen er zo’n bal zich aan deed greep ze haar kans. De bal ging er helaas niet zo in als op die historische avond in Salvador maar het is goed om te zien dat er een klein beetje Robin van Persie in Joyce zit.
Hoe verging het dan met die andere spits? Angelique? Angelique was deze wedstrijd vooral bezig om haar enkels heel te houden. Want keer op keer waren ze het mikpunt van tackles en trappen na. Dat dit haar humeur niet veel goeds deed is logisch en ze was dan ook een van de weinige die lichtelijk geïrriteerd van het veld stapte toen de scheidsrechter floot voor de rust.
Mijn praatje in de rust was kort maar krachtig: houd het veld breed en zoek de ruimte op. Dan konden we ze wegtikken en de voorsprong uitbreiden.
En dat uitbreiden deden de dames zeker! Nog niet koud op het veld of de machine Angelique, Joyce en Yentl werd weer aan geslingerd.: 1-3! Want het was wederom Yentl die voor een keurige hattrick aantekende met weer een vlammend schat op doel, ook dit doelpunt werd niet gevierd want een bakker juicht ook niet als hij een brood heeft gebakken. Maar dat HSV nog niet opgaf werd snel daarna duidelijk. Want een snelle uitbraak op rechts was iets te veel van het goeie voor de dames in de verdediging en een laag hard schot bracht de tussenstand op 2-3.
Maar gelukkig was daar nog Angelique, Angelique kon het woud aan schoppende benen eindelijk ontwijken en eindelijk de trekker over halen, de man van het scorebord mocht weer in actie komen want de 2-4 kon op de borden.
Bleef het hier dan bij? Nee nog lang niet. Nou is het heel moeilijk voor te stellen maar toen ik daar op de koude winderige veld stond in Heiloo dreven mijn gedachten even terug naar 13 september. Ik had toen de eer op Messi en co aan het werk te zien op het heilige Catalaanse gras van Camp Nou. Die kleine Argentijn sjokte wat over het veld. Schouders naar beneden maar zodra er een bal was waar hij wat mee kon ( en dat waren er veel) schoot hij er vandoor en voor je het wist had hij weer een doelpunt op zijn naam staan. Yentl had dit ook, was de bal in de verdediging bij ons dan sjokte ze wat rond maar zodra de bal haar in richting kwam spoot ze er vandoor. De dame die hier het grootste aandeel in had was Joyce, Joyce die voorin maar bleef sleuren, trekken en doen zette zo onze kleine Argentijn keer op keer aan het werk. Keer op keer werd ze diep gestuurd en toen ze na op het randje van het strafschop gebied de bal kreeg gebeurde er iets wat ik nog nooit heb meegemaakt. Ook Angelique kon als ze niet werd belaagd door schoppende HSV speelsters de ene na de andere steekpass af leveren.
Dan een vraag aan u de lezer: wat doe je als keeper 3 keer om de oren bent geschoten door een kleine krullenbol en diezelfde kleine krullenbol krijgt een bal op een meter of 20 van je doel? Nou dan kijk eerst even of je zelf wel goed staat in je doel, toch? Deze dame niet. En zo gebeurde het dat de keepster 2 meter naast haar doel stond. Yentl knipperde nog even met haar ogen, vroeg een medespeelster of ze even in haar arm wou knijpen en schoof de bal dan maar in het open doel: 2-5.
Nou die wedstijd is dus in de tas, of om nog even in de trant van Mart Smeets te blijven: daar kan een streep onder. Daar dacht HSV toch even anders over, want nadat ze met een beetje geluk op 3-5 waren gekomen mochten ze zelfs de 4-5 aantekenen.
Aangezien we in de stukje toch grote namen aanhalen uit de sport wil ik er nog een uitspraak bij halen: “squeaky bum time” van Sir Alex Ferguson. Want dat werd het de laatste 10 minuten. Vooral toen HSV een vrije trap kreeg op de rand van onze 16. Wat er aan vooraf ging? Een lichte overtreding van Marisa, er werd een tik uitgedeeld op een been. Was die zo bedoeld, nee natuurlijk niet! Maar de dame van HSV had pijn en niet iedereen heeft een wondersponsje zoals ik heb. Dus het duurde even voordat mevrouw weer verder kon. Dat de scheidsrechter dat moment aangreep om zijn persoonlijke mening te geven en Marisa voor gestoord kwalificeerde is bespottelijk. Gelukkig was Marisa de verstandigste in deze en liep naar de kant, weg van dit alles. Want bij haar was het kookpunt redelijk bereikt. Dat het een wedstrijd van uitersten was werd snel duidelijk. Want nadat ook de speelster van HSV weer was opgekrabbeld moest er nog een vrije trap worden. Ook nu wil ik u meenemen naar dat WK voetbal in 2014. Herinnert u zich nog de kwartfinale? Die wedstrijd tegen Costa Rica? U weet wel die van die keeperswissel. Joyce nam ook nu de hoofdrol. Aangezien ik haar net had gewisseld sjokte ze langs het doel waar haar zusje stond te keepen. Ze bleef staan, gaf wat aanwijzingen en concludeerde dat ze het eigenlijk veel beter zelf kon doen. Remco wissel! Werd er naar de kant geroepen, keepershandschoenen werden over gedaan en mevrouw stond klaar voor de vrije trap. De bal vloog langs de muur maar mevrouw Duijn had hem “gewoon” klemvast. Ik hou daar wel van; een grote bek hebben ( in de goede zin van het woord) door met zo’n actie te zeggen: die hou ik wel tegen en het dan ook gewoon doen. En zo bleef de voorsprong behouden en was ik behoorlijk opgelucht toen de scheidsrechter afblies en de overwinning een feit was.
Met wederom de nodige personele wijzigingen konden we weer richting Heiloo rijden. Uiteraard was iedereen erg positief gestemd, we hadden namelijk deze tegenstander vorige week nog met 0-2 verslagen.
Dat de ene wedstrijd niet de andere is werd vandaag wel heel goed duidelijk. Ok we waren wederom een stuk sterker dan de tegenstander maar het was wel HSV die de eerste treffer aantekenden. Een droog schot in de verre hoek was Marisa te machtig. Maar gelukkig konden de dames van LSVV meteen een tegenstoot plaatsen. Ik stond nog na te pruttelen van mijn gevloek of Yentl legde de gelijkmaker erin: 1-1. En niet heel veel later kreeg LSVV een uitgelezen mogelijkheid op een voorsprong. De scheidsrechter, die al niet echt op onze hand was, legde de bal namelijk op een meter of 25 van het doel af. Yentl vond dat wel een mooie afstand om het eens te proberen. En dat deze jongedame ook de kunst van het vrije trappen nemen kent bewees ze met een onhoudbaar schot in de kruising, 1-2. Iedereen dolblij natuurlijk, en Yentl? Die liep weg als een postbode die net de post heeft bezorgd, stoïcijns liep ze terug naar haar eigen helft. Ik kreeg een beetje het idee dat ze zo’n aftrap maar een vervelende onderbreking vind, ze kan dan namelijk even niet scoren.
En dan wil ik u, als lezer, even op z’n Mart Smeets meenemen naar vrijdag 13 juni 2014, plaats van handeling: Salvador Brazilië. Zegt u dat wat? U zat dan, tenminste dat neem ik aan, thuis in Nederland aan de buis gekluisterd toen Daley Blind DE pass gaf op Robin van Persie. Robin van Persie rondde die pass af zoals alleen Robin van Persie dat kan, met een fabelachtige snoekduik. Deze weergaloze goal stond al een tijd op het netvlies van Joyce en toen er zo’n bal zich aan deed greep ze haar kans. De bal ging er helaas niet zo in als op die historische avond in Salvador maar het is goed om te zien dat er een klein beetje Robin van Persie in Joyce zit.
Hoe verging het dan met die andere spits? Angelique? Angelique was deze wedstrijd vooral bezig om haar enkels heel te houden. Want keer op keer waren ze het mikpunt van tackles en trappen na. Dat dit haar humeur niet veel goeds deed is logisch en ze was dan ook een van de weinige die lichtelijk geïrriteerd van het veld stapte toen de scheidsrechter floot voor de rust.
Mijn praatje in de rust was kort maar krachtig: houd het veld breed en zoek de ruimte op. Dan konden we ze wegtikken en de voorsprong uitbreiden.
En dat uitbreiden deden de dames zeker! Nog niet koud op het veld of de machine Angelique, Joyce en Yentl werd weer aan geslingerd.: 1-3! Want het was wederom Yentl die voor een keurige hattrick aantekende met weer een vlammend schat op doel, ook dit doelpunt werd niet gevierd want een bakker juicht ook niet als hij een brood heeft gebakken. Maar dat HSV nog niet opgaf werd snel daarna duidelijk. Want een snelle uitbraak op rechts was iets te veel van het goeie voor de dames in de verdediging en een laag hard schot bracht de tussenstand op 2-3.
Maar gelukkig was daar nog Angelique, Angelique kon het woud aan schoppende benen eindelijk ontwijken en eindelijk de trekker over halen, de man van het scorebord mocht weer in actie komen want de 2-4 kon op de borden.
Bleef het hier dan bij? Nee nog lang niet. Nou is het heel moeilijk voor te stellen maar toen ik daar op de koude winderige veld stond in Heiloo dreven mijn gedachten even terug naar 13 september. Ik had toen de eer op Messi en co aan het werk te zien op het heilige Catalaanse gras van Camp Nou. Die kleine Argentijn sjokte wat over het veld. Schouders naar beneden maar zodra er een bal was waar hij wat mee kon ( en dat waren er veel) schoot hij er vandoor en voor je het wist had hij weer een doelpunt op zijn naam staan. Yentl had dit ook, was de bal in de verdediging bij ons dan sjokte ze wat rond maar zodra de bal haar in richting kwam spoot ze er vandoor. De dame die hier het grootste aandeel in had was Joyce, Joyce die voorin maar bleef sleuren, trekken en doen zette zo onze kleine Argentijn keer op keer aan het werk. Keer op keer werd ze diep gestuurd en toen ze na op het randje van het strafschop gebied de bal kreeg gebeurde er iets wat ik nog nooit heb meegemaakt. Ook Angelique kon als ze niet werd belaagd door schoppende HSV speelsters de ene na de andere steekpass af leveren.
Dan een vraag aan u de lezer: wat doe je als keeper 3 keer om de oren bent geschoten door een kleine krullenbol en diezelfde kleine krullenbol krijgt een bal op een meter of 20 van je doel? Nou dan kijk eerst even of je zelf wel goed staat in je doel, toch? Deze dame niet. En zo gebeurde het dat de keepster 2 meter naast haar doel stond. Yentl knipperde nog even met haar ogen, vroeg een medespeelster of ze even in haar arm wou knijpen en schoof de bal dan maar in het open doel: 2-5.
Nou die wedstijd is dus in de tas, of om nog even in de trant van Mart Smeets te blijven: daar kan een streep onder. Daar dacht HSV toch even anders over, want nadat ze met een beetje geluk op 3-5 waren gekomen mochten ze zelfs de 4-5 aantekenen.
Aangezien we in de stukje toch grote namen aanhalen uit de sport wil ik er nog een uitspraak bij halen: “squeaky bum time” van Sir Alex Ferguson. Want dat werd het de laatste 10 minuten. Vooral toen HSV een vrije trap kreeg op de rand van onze 16. Wat er aan vooraf ging? Een lichte overtreding van Marisa, er werd een tik uitgedeeld op een been. Was die zo bedoeld, nee natuurlijk niet! Maar de dame van HSV had pijn en niet iedereen heeft een wondersponsje zoals ik heb. Dus het duurde even voordat mevrouw weer verder kon. Dat de scheidsrechter dat moment aangreep om zijn persoonlijke mening te geven en Marisa voor gestoord kwalificeerde is bespottelijk. Gelukkig was Marisa de verstandigste in deze en liep naar de kant, weg van dit alles. Want bij haar was het kookpunt redelijk bereikt. Dat het een wedstrijd van uitersten was werd snel duidelijk. Want nadat ook de speelster van HSV weer was opgekrabbeld moest er nog een vrije trap worden. Ook nu wil ik u meenemen naar dat WK voetbal in 2014. Herinnert u zich nog de kwartfinale? Die wedstrijd tegen Costa Rica? U weet wel die van die keeperswissel. Joyce nam ook nu de hoofdrol. Aangezien ik haar net had gewisseld sjokte ze langs het doel waar haar zusje stond te keepen. Ze bleef staan, gaf wat aanwijzingen en concludeerde dat ze het eigenlijk veel beter zelf kon doen. Remco wissel! Werd er naar de kant geroepen, keepershandschoenen werden over gedaan en mevrouw stond klaar voor de vrije trap. De bal vloog langs de muur maar mevrouw Duijn had hem “gewoon” klemvast. Ik hou daar wel van; een grote bek hebben ( in de goede zin van het woord) door met zo’n actie te zeggen: die hou ik wel tegen en het dan ook gewoon doen. En zo bleef de voorsprong behouden en was ik behoorlijk opgelucht toen de scheidsrechter afblies en de overwinning een feit was.
Met vriendelijke groet,
Remco van Kessel