Wedstrijdverslag WMC VR1 – LSVV VR1

Geplaatst op zondag, 24 april 2016 |

WMC uit, op een verlaten complex in Heerhugowaard traden de dames aan tegen de nummer laatste van de competitie. Vooraf gaand aan de wedstrijd wisten we dat we niet veel tegenstand konden verwachten, 5 schamele puntjes was hun oogst tot nu toe.

Met Joyce eindelijk weer eens op het veld en niet op doel konden we beginnen. En voor de verandering had ik de luxe van een goed gevulde bank, liefst 3 wissels had ik tot mijn beschikking vandaag.

Joyce mocht eindelijk weer eens in het veld, door de blessures van haar vaste vervangers op doel moest ik telkens weer deze dame op doel zetten en ja als een keeper heb die zo goed is als Joyce dan laat je die toch liever op doel staan. Gelukkig waren Maaike en Angela bereidt om haar plek voor deze wedstrijd over te nemen.

Waar de vorige wedstrijd er bovenuit sprong door het goede voetbal sprong deze er uit door het matige voetbal. Onnodig balverlies en veel foute passes bepaalde het spelbeeld van de eerste helft. Zonde want een korte blik tijdens het inschieten van de keeper van WMC verklaarde ook meteen de 100 tegendoelpunten van de tegenstander. Een simpele bal was vaak al te veel voor haar. Mandy en Melissa waren al een paar keer dichtbij maar halverwege de eerste helft stond nog steeds de 0-0 op het scorebord. Gelukkig bracht de scheidsrechter uitkomst door een penalty te geven na een zeer opzichtig hands van WMC. Joyce ( wie anders)  nam de schone taak van het verzilveren van deze pingel op zich. En dat deed ze uitstekend, geen poespas gewoon de bal tegen de netten jagen en op naar de volgende.

Die volgende zou ook snel komen, in mijn praatje voor de wedstrijd had ik de meiden er al op geattendeerd dat de keepster van WMC niet snel het Nederlands elftal zou halen. Doorjagen op de keeper zou dus lonend kunnen zijn. Mandy liet dan ook zien hoe je dat het beste doet, nadat ze de bal verloor vlak voordat ze kon uithalen en de keeper een simpel rollertje zo kon oppakken liep onze nieuwe aanwinst nog even door en met succes! De keeper zat compleet mis en met een klein sprongetje passeerde Mandy de keeper om vervolgens de doorrollende bal nog een laatste zetje te geven richting het doel: 2-0!

Ok van WMC hadden we nu niks meer te duchten, zaak om nu de wedstrijd uit te tikken en nog een paar doelpunten te maken. Dit zou dan wel in de tweede helft moeten plaats vinden want de eerste helft vielen er geen doelpunten meer te vieren. Een klein probleempje voor ondergetekende, de keeper van de tweede helft zou wat later komen omdat de hulpbehoevende van Langedijk eo verzorgd moesten worden door Angela  maar, zo had  Angela ons verzekerd, de tweede helft zou ze wel halen. Nadat de scheidsrechter drie keer op zijn fluit had geblazen en daarmee het einde van de eerste helft  had aangekondigd was er nog geen spoor van Angela.

In de kleedkamer aangekomen zaten de dames drinkend aan hun kopje laffe thee met allemaal dezelfde blik in de ogen: dit kan en moet beter. Dit was dan ook de strekking van mijn verhaal.  Inmiddels was ook Angela de kleedkamer binnen gestormd en nadat ik de wijzigingen had doorgegeven voor de opstelling was het tijd voor Peter en mij om Angel a de gelegenheid te geven het keeperskostuum aan te trekken, oftewel: oprotten uit de kleedkamer!

Met Angela dus op doel konden we beginnen aan de tweede helft, waar we eigenlijk door gingen waar de eerste ophield: LSVV was dominant maar vaak wel te slordig in het spel. WMC die tot dan daar nog weinig mee deed begon steeds brutaler aan te vallen en kwamen ook een paar 1 op 1 met Angela voor het doel. De coach van de tegenpartij die tot dan toe alles maar dan ook echt alles prachtig vond wat zijn meiden deden werd nu echt extatisch. Ik heb een paar gekeken of hij ergens een videoscherm had met de hoogtepunten van Messi maar hij keek toch echt naar dezelfde wedstrijd als ik. Zelfs toen een speelsters van WMC het strafschopgebied inliep met de bal aan de voet en het nog presteerde om de bal 10 meter naast te schieten terwijl ze 3 meter van het doel stond vond meneer het prachtig. Motiveren is heel belangrijk als coach zijnde maar er zijn ook grenzen. Ik heb mijn altijd voor gehouden nooit en te nimmer een speelster af te branden, het is compleet zinloos en het werkt juist averechts maar als zo’n  grote kans werd gemist dan moet ik wel bekennen dat er dan bij mij een krachterm kan uit floepen. Meneer had daar ( gelukkig misschien wel) geen last van, hij werkte volledig volgens de Olympische gedachte.

Of dat ook van zijn assistent gezegd kan worden weet ik niet. Die leek mij meer de leer van Michels aan te houden ( voetbal is oorlog en alles is veroorloofd). Tot drie keer toe was Mandy namelijk aan haar directe tegenstander ontsnapt en tot drie keer toe zag hij als enige buitenspel. Hetgeen de scheidsrechter blindelings overnam. Ook Melissa werd een zuiver doelpunt ontnomen door deze man.

Ondertussen konden we de aanvallen van WMC steeds beter afslaan en waren we met name vanaf de rechterkant steeds gevaarlijk. Daphne en Mandy konden de ballen een aantal keren gevaarlijk voor het doel krijgen maar helaas kregen deze niet de afwerking die ze verdiende.

En zo kabbelde de wedstrijd voort tot dat de scheidsrechter andermaal de fluit drie keer blies en we toch een beetje teleurgesteld van het veld liepen. Hier had meer in gezeten. Ik was trouwens niet de enige die die dacht. Terwijl ik mij samen met Peter naar de kantine begaf hoorde ik nog een speelster verbeten zeggen: we hebben onszelf echt te kort gedaan! “Tja dat mag u vinden” ….

Met vriendelijke groet,

Remco